Column: waarom Altered Carbon het sci-fi-genre verkracht

Geschreven door

Franke Koornneef

Gecontroleerd door

Bram

Bijgewerkt op

23 februari 2018

[addtoany] ×

Altered Carbon ziet er prachtig uit, maar weet totaal niet hoe het met het science fiction-genre moet omgaan.

Altered Carbon is in vele opzichten een typische Netflix-serie; groot budget, visueel oogstrelend en het doet je veelal denken aan anderen, net iets betere uitvoeringen van het concept. Hoewel de eerste reviews niet lyrisch waren over de sci-fi-show, heb ik na een goede 8 uur kijken pas echt een idee gekregen van het drama dat Altered Carbon is.

Op het eerste gezicht is de hard-sci-fi van Altered Carbon oogstrelend. De eerste actiescène is al direct een visueel spektakel en als we langzaam maar zeker wat meer van de futuristische stad (en bijbehorende technologieën) te zien krijgen, wordt duidelijk dat Netflix een stevige portie van het budget in puike CGI heeft gestoken.

Onder een dikke laag Blade Runner-achtige visuals vol met neonlichten, futuristische doch herkenbare gebruiksvoorwerpen en een heleboel achtergrondinformatie, zit vooral een smakeloos staaltje misbruik van het sci-fi-genre. Er worden ontzettend interessante vragen opgeworpen; vragen over onsterfelijkheid, sociale ongelijkheid en de toekomst van het menselijk ras in termen van religie, gender en identiteit. Maar helaas, geen enkele vraag wordt ook maar enigszins uitgewerkt.

[gv data=”dhFM8akm9a4″][/gv]

In plaats daarvan volgen we Takeshi Kovacs in zijn zoektocht naar de moordenaar van een toch praktisch onsterfelijke multi-triljardair. Waarom werkt een ogenschijnlijk saai en ouderwets detectiveverhaal wel in Blade Runner (en de nog saaiere opvolger, Blade Runner 2049)? Omdat het eigenlijk helemaal niet om het verhaal gaat.

Science fiction is een ontzettend uiteenlopend en flexibel genre. We zien het tegenwoordig in superheldenfilms, romantische films en zelfs in komedies. Toch is het veelal niet het verhaal of de invulling van het genre dat bepaalt of een sci-fi-hybride werkt of niet. De enige vraag die je moet stellen bij een sci-fi-film is ‘is het sci-fi-gehalte dominant’. Zo ja, dan heb je een topper zoals Blade Runner te pakken. Zo nee, dan is het een verkrachting van het genre op zich.

Nu, Altered Carbon is vermakelijk en in veel gevallen ontzettend intelligent in het stellen van de juiste vragen. Sci-fi is immers een soort spiegel; een manier waarop we naar een extreme (toekomstige) versie van ons ras kunnen kijken. Vanuit dat toekomstperspectief krijg je weer een toepasselijk beeld van hoe de mensheid er nu voor staat. Maar als Ex Machina, Arrival en Blade Runner existentiële spiegels zijn, is Altered Carbon slechts een verkreukeld velletje aluminiumfolie.

Nu lijkt het wellicht alsof ik slechts een gigantische drol leg op Netflix’ ambitieuze show, maar de waarheid is dat ik ontzettend veel matige sci-fi zie, nu CGI steeds goedkoper en realistischer wordt en het een beetje ‘in’ lijkt te zijn om iets in de toekomst af te laten spelen.

Als je dan een heel leger aan special effects artists en een solide bron van al het goede hebt (Altered Carbon is gebaseerd op een boekenreeks van auteur Richard K. Morgan), zorg dan in elk geval dat de science fiction op de voorgrond staat en laat van mij part het veelvuldige vertonen van penissen en onnodige seksscènes achterwege. Zorg dan in elk geval dat de wereld solide in elkaar steekt, dat nutteloze dialogen vervangen worden door inhoudelijke, filosofische gesprekken over wat de mensen eeuwen in de toekomst bezig houdt. Zorg dan in elk geval dat de sci-fi klopt als een bus en geen omhulsel is van een matig geacteerd, oninteressant en verkeerd gefocust detectiveverhaal.