De eerste succesvolle YouTube-vlogger werd verzonnen

Geschreven door

Franke Koornneef

Gecontroleerd door

Bram

Bijgewerkt op

18 juni 2016

[addtoany] ×

Inmiddels hebben we allemaal wel zo ongeveer door dat reality-shows een stuk minder reality bevatten dan je op het eerste gezicht zou denken. Maar zelfs de allereerste generatie YouTube-vloggers belazerden de boel.

Dat schrijft The Guardian.

In Nederland zijn we nog steeds een beetje verbaasd dat miljoenen kids willen zien hoe Enzo Knol een huis koopt of een hotdog eet. YouTube werd opgericht in 2005 en één jongen zag Miles Beckett toen al de mogelijkheden van een populaire vlogger. Je moest simpelweg betere videos maken dan al die andere amateurs. De beste manier om dat te doen: geen amateur zijn. Want hoe kan je op YouTube zien wat echt is en wat niet? Zou het niet heel gemakkelijk zijn om een fictieve YouTuber te creëren?

Samen met vriend Mesh Flenders bedacht hij een compleet achtergrondverhaal en een plotlijn voor deze vlogger, die de naam Lonelygirl15 kreeg. Het moest een meisje zijn van 16 jaar, eenzaam natuurlijk, met één enkele vriend. Verder een vrolijke tiener, met interesse in wetenschap en geschiedenis. De twist is dat haar ouders lid van een mysterieuze sekte, waarover je in elke aflevering wat meer te weten komt. Na een ronde castingsessies werd de Australische Jessica Lee Rose gekozen voor de rol van Lonelygirl15.

[gv data=”BTwJ-QPMao”][/gv]

In een tijd waarin populaire videos in een week tijd enkele tienduizenden views haalden, haalde de tweede Lonelygirl-video er een half miljoen.

Naarmate de populariteit steeg wilden steeds meer mensen weten wie Lonelygirl was. Ook werden de plotlijnen steeds idioter, de kijker moest toch geboeid blijven. Daardoor nam onder het publiek ook het idee toe: dit is fake. Uiteindelijk achterhaalde het blog Sillicon Valley Watcher haar identiteit en gaven ze alles toe aan de LA Times.

Misschien is het idiootste aan het verhaal nog wel dat er ná die onthulling nog twee jaar goed bekeken afleveringen werden gemaakt. Uiteindelijk maakt het ons dus allemaal geen barst uit, of het wel klopt wat we voorgeschoteld krijgen.