Alles wat je moet weten over zelfrijdende auto’s

Geschreven door

Bram

Gecontroleerd door

Apparata Gokexperts

Bijgewerkt op

29 mei 2014

[addtoany] ×

Voor sommigen is autorijden een therapeutisch iets, een ontsnapping uit de saaie realiteit. Voor anderen is autorijden een noodzakelijk kwaad. En voor die mensen komen er auto’s met de chauffeur al vooraf ingebouwd. In dit artikel vind je alles wat je ooit wilde weten over autonome auto’s maar nooit durfde te vragen.

Nu Google naast het ombouwen van bestaande auto’s naar autonome auto’s ook haar eigen voertuig zonder stuur, rem- of gasepdaal heeft gemaakt, lijkt de zelfrijdende auto niet meer te stoppen. Althans, de ontwikkeling ervan. Stoppen doen ze namelijk voortreffelijk.

Dit is zeker iets van de laatste paar jaar, toch?
Nee, dit is niet een bevlieging van de afgelopen tijd. Al sinds de jaren ’20 dromen mensen van zelfrijdende auto’s. In 1925 reed een op afstand bestuurde Chandler over de straten van New York. Deze “Phantom Car” werd bestuurd via radiosignalen uit de auto erachter. Hoewel deze auto dus niet autonoom reed, kan het wel als een van de voorvaders gezien worden.

In de jaren ’50 en ’60 werd elektronica eindelijk klein genoeg dat het realistisch werd om aan zelfrijdende auto’s te denken. De Firebirds van General Motors tourden door de Verenigde Staten als gedeelte van de Futurama-expositie, en waren in staat om een vooraf aangebrachte staaldraad in het wegdek te volgen, waardoor de bestuurder kon relaxen en (vermoedelijk, gezien het tijdsbeeld) een pijp roken.

Het duurde tot 1980 voordat een auto geheel zichzelf kon rijden. Mercedes-Benz kreeg in samenwerking met een Duitse universiteit het voor elkaar om een busje geheel uit zichzelf door een lege straat te laten navigeren. In de jaren ’90 werd het onderzoek steeds serieuzer, en nam onder andere de Amerikaanse overheid wetten aan die het gebruik van autonome auto’s toestond.

Tegenwoordig zijn meerdere fabrikanten bezig met autonome auto’s. Het leger is samen met DARPA (die van de griezelige robots) bezig om onbemande verkenningsvoertuigen te laten rijden, en Google is al vrij ver met hun vloot van autonoom rijdende auto’s.

Ook buiten het laboratorium zien we auto’s op zichzelf rondkachellen. In 2010 stuurde Audi een TT-S op een behoorlijk tempo naar de toppen van Pikes Peak. Ook in 2010 vertrokken 4 autonoom rijdende elektrische busjes van VisLab in Italië naar Shanghai, alwaar ze 100 dagen later aankwamen op de wereldexpositie.

Maar hoe weet zo’n auto dan waar hij moet rijden?
De meeste autonome auto’s ‘zien’ de wereld om hun heen door middel van camera’s en radarbeelden. Zie het maar een beetje als de gezichtsherkenning van fotoprogramma’s, maar dan zoekt de computer naar objecten zoals palen, bomen, mensen en ander spul dat men zoal onderweg tegenkomt. Twee camera’s zien elk hetzelfde beeld, waardoor er afstand ingeschat kan worden. Vaak wordt er een LIDAR-systeem (Light Detection And Ranging of Laser Imaging Detection And Ranging) in de bumper of op het dak toegepast, waarbij een signaal wordt uitgezonden in een split second via reflectie weer worden opgevangen. Zo wordt er een nauwkeurig beeld van de omgeving geschetst. Het verschil tussen LIDAR en radar is dat LIDAR van lasertechniek gebruikmaakt, terwijl radar via radiogolven werkt.

Een computer interpreteert vervolgens de informatie en schildert een beeld van wat er om de auto heen gebeurt. Verkeersborden en wegmarkeringen zijn gelukkig redelijk universeel, en dus makkelijk voor een computer om te herkennen. Vervolgens worden verscheidene servo’s en actuatoren aangestuurd om zo de auto te besturen. Denk hierbij aan het ronddraaien van een stuur, een versnelling inleggen of remmen.

Natuurlijk kan een computer nooit menselijk inzicht vervangen, en zal deze altijd naar de veilige kant neigen. Toch hebben de nieuwste generatie auto’s van Google aangetoond dat deze wel risico’s durven nemen. Tijdens een recente testrit voor een Amerikaans autoblad gaf de geheel autonoom auto iets gas bij zodat deze nog net door een oranje licht kon, bijvoorbeeld.

Waarom hebben we dit niet al?
Op de showroomvloer staan nog geen autonome auto’s, de fabrikanten en wetgevers komen er maar niet over uit wie er bijvoorbeeld bij een ongeluk verantwoordelijk is. Toch zit de benodigde techniek al een paar jaar in enkele auto’s. Zo is het met de laatste generatie Mercedes-Benz S-klasse mogelijk om deze zelf te laten sturen. Zolang jij als bestuurder een bepaalde snelheid aanhoudt zal de auto uit zichzelf om obstakels heen sturen tot snelheden van 200 kilometer per uur. Het is nu een optie en vereist nog steeds een bestuurder in de stoel om het systeem te laten werken.

Op een kleinere (en goedkopere) schaal zien we het systeem van Ford, wat fileparkeren versimpelt tot een druk op de knop geven. De auto kan met Active Park Assist zelf zichzelf in een plekje wurmen, zolang de bestuurder maar de auto naar het parkeervak begeleid en de juiste versnelling inlegt.

Cool! Wanneer kunnen wij dit kopen?
Toch zien we nog niet zo snel een geheel zelfsturende auto in de verkoop gaan. Het lijkt een beetje angst van het publiek te zijn. Hoewel wij als mensen het dagelijkse ritje naar ons werk af en toe wel kunnen vervloeken blijft het een vorm van persoonlijke vrijheid. En met de juiste auto kan het heerlijk zijn om deze eens goed bij zijn nekvel te grijpen en een lekker bochtig berg/dijkweggetje aan te vallen. Nee, mijn stuur en pook moeten ze echt uit mijn koude dode vingers trekken.

Aan de andere kant zien we vaak genoeg onhandige acties op de Nederlandse wegen die geheel te wijten zijn aan onkunde achter het stuur. Hoe vaak lezen wij wel niet dat de bestuurder (m/v, soms op gevorderde leeftijd) spontaan de macht over het stuur verloor en een roedel nonnen en weeskinderen met puppy’s omver maaide? Voor die mensen zou een auto die op zijn minst kan ingrijpen bij gevaar een uitkomst zijn, om maar niet te spreken van voorgenoemde groep.