Pentagon en Harvard zien UAP’s nu ook ‘vliegen’

Geschreven door

Moises van der Vlis

Gecontroleerd door

Geoff

Bijgewerkt op

16 maart 2023

[addtoany] ×

De tijd dat er lacherig werd gedaan over het UFO fenomeen bij de Amerikaanse overheid, lijkt definitief voorbij. Zowel het Pentagon als onderzoekers van de vooraanstaande Amerikaanse universiteit Harvard erkennen dat deze objecten, binnen defensiekringen UAP’s genoemd, de bekende wetten van de fysica lijken te tarten.

Onbekende manier van voortstuwing

In het artikel “Physical constraints on Unidentified Aerial Phenomena“, dat nog wacht op peer review, beschrijven de onderzoekers waarnemingen van objecten die extreem sterk kunnen versnellen, met veranderingen in snelheid die menselijke inzittenden niet zouden overleven. Er zijn ook geen krachtbronnen of motoren bekend waarmee deze extreme versnellingen bereikt zouden kunnen worden. Ook het vlieggedrag is niet consistent met één van de drie bekende manieren om te vliegen: als projectiel zoals een kogel, drijvend zoals een ballon of door lift, zoals vliegtuigen.

Bij deze waarnemingen, onder meer in 2004 door de bemanning van het Amerikaanse vliegdekschip Nimitz, behaalden deze objecten snelheden tot 1,6 kilometer per seconde, let wel, in de lucht. En waren in staat deze snelheid in minder dan een minuut te bereiken. Bij deze snelheden moeten vliegtuigen witgloeiend zijn van de wrijving. Ook zou er een karakteristieke knal hoorbaar moeten zijn als de geluidsbarrière doorbroken wordt. Ooggetuigen ontkennen dit. Ze hoorden niets, of alleen een zoemtoon.

UAP’s optische illusie?

Er zijn twee manieren om dit raadsel op te lossen. De eerste is dat sprake is van een optische illusie. Als je met een heel sterke laserstraal op het oppervlak van de maan schijnt, is het een eitje om in een microseconde de lichtvlek van de ene kant naar de andere kant van de maan te bewegen.

Op het eerste gezicht lijkt het dan dat deze lichtvlek sneller beweegt dan de lichtsnelheid, maar dat is een illusie. De fotonen, de lichtdeeltjes die van de aarde naar de maan reizen, blijven gewoon met de lichtsnelheid reizen. Deze verklaring lijkt niet te deugen. Zowel optisch, als uit radarbeelden, blijken UAP’s wel degelijk materiële objecten te zijn.

Warp bubble?

Er lijkt dus sprake te zijn van iets dat daadwerkelijk massa heeft. Wat het raadsel veel groter maakt. Want als iets heilig is in de natuurkunde, dan is dat wel de wet op het behoud van moment. Accelereren en afremmen van iets met massa kan dus niet ongestraft. Je moet je ergens tegen afzetten. Als jij een voorwerp versnelt of vertraagt, merk je dan de gevolgen in de omgeving. Deze gevolgen zijn afwezig, blijkt uit waarnemingen. De onderzoekers concluderen daarom dat er onbekende natuurkundige wetten aan het werk moeten zijn, die mogelijk zelfs buiten het standaardmodel liggen.

Mogelijke verklaringen zijn een soort Alcubierre drive (dit is mogelijk volgens Einsteins algemene relativiteitstheorie, en dus volgens het Standaardmodel). Hierbij beweegt niet het object zelf, maar een bel ruimte-tijd rond het object, terwijl het voorwerp zelf stilstaat. Dat zou het probleem met het behoud van moment oplossen. De reden dat wij zelf niet in een flitsende Alcubierre drive rondvliegen en een weekendje Orionnevel kunnen boeken, is dat je daarvoor iets met negatieve massa nodig hebt. Dat kennen we nu niet. Een vorm van unobtainium dus.

UAP’s nog onbekende natuurkunde?

De laatste denkbare ‘verklaring’ is dat UAP’s buiten de bekende natuurkunde vallen. Hier betreden we het domein van metafysica, de bovennatuurlijke wereld, en science fiction. Daar kunnen we ons m.i. beter verre van houden. Een verklaring in dit domein die nog wetenschappelijk is, is dat er een techniek is waarmee de traagheid van voorwerpen met massa, tot nul is terug te brengen. Bijvoorbeeld zoals volgens de uiterst omstreden theorieën van de Rus dr. Evgeniy Podkletnov en de Chinese onderzoekster Ning Li.

Podkletnov en Li geloven dat zwaartekracht een restkracht is als gevolg van de elektromagnetische kracht, en dat het mogelijk is een zwaartekrachtsveld uit te schakelen door deze met een roterende supergeleider af te schermen. Dan zou je bij wijze van spreken met een duwtje een vliegdekschip op volle vaart kunnen laten varen, of met een trap een voetbal op Mars kunnen laten landen. Dit verklaart alleen niet waarom UAP’s zo snel door de lucht en het water kunnen bewegen zonder op te lichten als een vuurbal.

Onze kennis is niet volledig. We begrijpen bijvoorbeeld nog steeds niet wat massa precies is en hoe het komt dat massa zowel traag is als zwaar. Dus ook deze verklaring is verre van uitgesloten. Mochten de Amerikanen, de Russen of de Chinezen er in zijn geslaagd deze techniek toe te passen, dan gaan ze dat uiteraard niet aan de grote klok hangen. Maar om bij het beroemde citaat van de filosoof Wittgenstein te blijven: waarover niets te zeggen valt, daarover moet je zwijgen.